iki yabancıyız seninle ben
aynı sahilde, aynı bankta oturan.
aramızda camdan bir duvar
ne sesimi duyabiliyor
ne kelebekleri hissedebiliyorsun
korkuyoruz sen ve ben
sonra korkularımızda buluşuyoruz
cam duvar sıvılaşıp içimize akıyor sanki
bir şeyler kımıldıyor
ayak parmaklarımızdan başlayıp
gülümsememizle son buluyor
sonra kum olup akıyor ayaklarımızın altına
sen, ben, deniz, kum, ay ışığı...
biz oluyoruz o anda
nefes almak hızlı ama anlamlı
gülümseyişim tebessüm ama hiç olmadığı kadar mutlu
hislerim çok değil ama hiç olmadığı kadar derin
bu ne huzur, bu ne mutluluk :)
o da ne öyle, maviden griye
griden karanlığa büründü gökyüzü
boğuluyorum, hayır donuyorum
hapsoldum camın içine ölüyorum
ışıklar söndü
neredeyim ben? ne? rüya mı?
günaydın :(
